Bardzo mnie cieszyło, że mogłam polować z taką osobą jak Nathaniel.
Tylko z moim parabatai czułam tą synchronizację podczas walki, zadawania ciosów...
Rozmyślając o polowaniu, weszłam pod prysznic by zmyć z siebie odór
demonów. Strasznie waliły zgniłym jajem. Zaśmiałam się do siebie z tego
porównania. Wyglądam jak siedem nieszczęść po tych polowaniach.
Ubierając się do spania, zauważyłam rozcięcie na nodze i wielki siniak.
Jednak coś tam wyniosłam z tego prócz śmierdzącego odoru.
Teraz na parę dni muszę przystopować, by Maryse mnie w ogóle
kiedykolwiek jeszcze puściła do demonów.. Schowalam broń tam gdzie
zawsze i położyłam się spać.
Biegłam po lesie, a za mną sunął arcy demon.
-Castio uciekaj-krzyczałam do mojego parabatai, chcąc go uchronić przed maszyną do zabijania.
Potwór zasyczał z wściekłości, gdy przecielam go batem. Ryknął, pozbawiając mnie tlenu.
Castio recytując biblię zakradł się za niego i rzucił sztylet.
Demon zaczął znikać. Castio chcial się odsunąć, lecz nie zdążył .
Demon zabrak go ze sobą.
-Castio!
Obudziłam się z krzykiem na ustach, rzucając w pościeli.
Oddychalam szybko, jak po maratonie.
Był juz ranek. Slonce juz wzeszło ponad horyzont.
Ubralam się, bojąc się zasnąć ponownie.
Castio. Ile bym dała żeby do mnie wrócił.
Wyszlam na dwór. Zamierzałam trochę pobiegać.
Włożyłam odpowiedni strój. I wyszłam z pokoju. Na korytarzach paniwala
cisza. Większość spala jeszcze. Cicho wyszlam na zewnątrz i wpadłam na
kogoś.
-auc-jęknęłam podnosząc się z ziemi.
(Nathaniel?)
Od Isaaca CD Valentina
Szedłem za dziewczyną, niespecialnie dbając o to, czy mnie widzi. Odezwa)em się do niej jednym zdaniem, a ta już odpowiedziała wyrzutami. Nauczę ją szacunku, nie jest jakąś księżniczks czy kimkolwiek by nie mieć szacunku do drugiego człowieka. Podążyłem za nią do kuchni. Oparłem się o framugę drzwi i obserwowałem jak dziewczyna próbuje skupić się na robieniu jaliejś potrawy, udając że mnie nie widzi. Słychać było tylko oddechy. Założy)em ręce na pierś.
-Rozumiem że można kogoś nie lubić od pierwszego 'wejrzenia' ale szacunek jest wskazany - zmarszczyłem brwi. Ta odwrócuła się nic nie mówiąc, karcąc wzrokiem. Oblizałem usta po czym się zaśmiałem. Dziewczyna podeszła bliżej, najwyrqźniej sflustrowana.
-A co wilkołak robi w instytucie????- skwitowała.
Wciągnąłem powietrze, po czym wypuściłem je z świstem.
-Dostałem kulką z trującym dla wilkołaków zielem, nie mogę się zregenerować, więc tu mnie leczą- wzruszyłem ramionamu.
Subskrybuj:
Posty (Atom)